“Het werd me allemaal een beetje te veel.”
De opvallende opmars van Kolping-Dynamo in de vijfde klasse F loopt parallel met de stijgende vorm van Silvano Monteiro, de Cruyff van Kaapverdië. Waar de parel uit West-Afrika afgelopen seizoenen geen potten kon breken, neemt hij de laatste weken nadrukkelijk het team bij de hand. Ook tegen koploper MASV wist hij ondanks een nipte nederlaag (2-3) het net te vinden. Zijn geheim schuilt in meer focus, gevolg van een nieuwe levensfase. “Ik (…) geen tinder meer. Het werd me allemaal een beetje te veel.”
Dat Monteiro het niet zo serieus nam met zijn voetbalcarrière was jarenlang een publiek geheim op Park Brakkenstein. Mislukte acties konden op schampere opmerkingen rekenen van het kritische Kolping-publiek: ‘Ah Sil, weer lopen ‘hoeren en snoeren’ gister?’ Niet ten onrechte; vaste Kolping-watchers konden de rasta-aanvaller op zaterdag geregeld in kennelijke staat tot diep in de nacht in de krochten van het Nijmeegse kroegleven aantreffen. Drankje, dansje, dame behoorden tot zijn standaardrepertoire, zijn actieradius op zondagmiddag aan de d’Almarasweg stond in schril contrast met zijn diepgang op zaterdagnacht. En ineens is daar de ommekeer dit seizoen. Met Monteiro als uitblinker kwam Kolping-Dynamo tot 9 punten in de eerste vier wedstrijden. Wat is er gebeurd?
Tinder
Als we stipt op het afgesproken tijdstip aanbellen bij zijn penthouse aan de Waalkade wordt er niet direct open gedaan. Na de derde poging horen we wat gestommel, waarop een slaapdronken Monteiro de deur voor ons opent. “Sorry, ik deed even een tukkie. Kom binnen.” Monteiro herkent onze blik en haast zich te zeggen ‘Niet op stap geweest hoor. Ik pak elke middag even mijn rust. Die arbeid-rust verhouding is heel belangrijk’. Ongeloof en respect strijden om voorrang. Is dit diezelfde jongen die vorig seizoen in de rust nog appte ‘Red het niet. Feestje. Sorry. Succes!’? Monteiro: “Die tijd is echt voorbij, ik leef nu voor het voetbal. Ik geen Tinder meer. Het werd me allemaal een beetje te veel.”
Ommekeer
Terwijl we plaatsnemen op een kruk aan het kookeiland met uitzicht over de Waalkade zet Monteiro water op. “Kop groene thee jongens?” Nou, er zit al een vijf in de klok dus we hadden eigenlijk op wat sterkers gehoopt, maar vooruit dan maar. “Drink ik veel, groene thee. Beter dan bier”, lijkt Monteiro onze gedachten te raden. “Veel vis ook. Geen rood vlees, weinig koolhydraten. Bruine rijst, geen witte.” Als het water bijna kookt staat hij op. “Bio-rijstwafeltje erbij?” Nou, waarom ook niet? Die vraag blijkt bij de eerste hap makkelijk te beantwoorden. Monteiro toont zich een makkelijke prater. “Weet je, vorig jaar ben ik 30 geworden, dan ga je toch anders tegen het leven aan kijken. Was mooi hoor, mijn leventje voor die tijd. Lang uitslapen, beetje playstationnen, serietje op Netflix. Even op Tinder, date voor die avond regelen. Happie eten, ff douchen en dan op stap. En dan de volgende dag weer lang “uit-slapen” he, als je begrijpt wat ik bedoel, haha! Niks mis mee, maar op een gegeven moment gaat het toch vervelen. Nog een rijstwafeltje?” Beleefd bedanken we. Tijd om op te stappen. Nog even een drankje doen op weg naar huis.
